Vahşi Batı’ya geleli bir süre oldu. Önce korkudan sokağa çıkamıyordum ama artık alıştım. Kıyıdan kıyıdan bakkala falan gidip geliyorum.
Burada suç oranı çok yüksek. Her gün bir kaç kişi öldürülüyor. Beyazlar siyahları, polisler siyahları, siyahlar yine siyahları öldürüyorlar. Bunu farkettiğimden beri, biraz daha rahat dolaşıyorum. Bir çok şey olabilirim ama pek esmer sayılmam.
Siyahların bu kadar şiddete maruz kalmasının sırrını hemen çözdüm. Hepsinin pantalonu yerlerde sürünüyor, belleri dizlerine inmiş. Bunların çoğu fakir çocuklar. İki kuruş verip birer askı alamıyorlar zahir. Fakat bunun neticesi fena oluyor, azizim. Polisten, beyazlardan, kendilerinden kaçmak gerektiğinde pek uzağa gidemiyorlar. Taş çatlasa bir blok koştuktan sonra yere kapaklanıveriyorlar.
Velhasılı kelam, burada iki şeyin sıkıntısı çekiliyor: eşitlik ve pantalon askısı.
Bu ikisi sağlansa ‘Amerikan Rüyası’ yerine ‘Amerikan Gerçeği’ bile denebilir sanki.
Faithfully yours,
Hurşit Seçkin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder